Rojova & Lazkiye...

Bana "insan" kal diyen annem.. 2 haftadan  uzun zamandir suren katliama sessiz kaldi insanlar..  Rojava agliyor annem.. Cocuklar oluyor.. Cem'in yasindalar anne.. Simdi onlarca Cem olduruyorlar.. Ve insanlar susmaya devam ediyor.. Izliyorlar uzaktan.. Oldurulenler "onlar" olmadikca anlayamiyorlar acinin tarifini.. Oysa sen beni "katliamin kime yapildiginin onemi yok,olen insan oldukca" demistin.. Sivas katliami sonrasiydi.. Ben hic unutmadim anne.. "Insan" yanimla herkese aglamayi ogrendim.. Bu insanlar neden suskun peki anne? Bu sabah Lazkiye'ye saldirmaya basladi katillerimiz.. Simdi kac cocuk annesiz ve babasiz kalacak? Kac anne ve baba evlatsiz? Kim konusacak o zaman anne? Kim aglayacak hic gormedigi cografyada ki insanlara? Bize sadece biz mi aglayacagiz? Ve hep biz mi vurulup dusecegiz? Kaldiramiyorum anne.. Cem'e canim kardesime aglamistik oldugunde.. Bir suru kisi aglamistik.. Simdi ismi belki Cem olmayan ama onun yaslarinda olan cocuklar oluyor.. Kimse konusmuyor annem.. Sagir sessizlikleri var.. Kan damliyor yazdiklarimdan anne.. Nefes alamiyorum.. Kendi acilarimda boguluyorum.. Yeter anne yeter! Herkes duysun "Ben artik biz hic olmeyelim" istiyorum..! Her olumde bin kez oluyorum.. Insan olmaktan utaniyorum.. Affet annem affet ben artik "insanliga" inanmiyorum..