Bu gece maviye uyumak istiyorum.. Bilmedigim maviye.. Sevginin,atesin,kadinin,erkegin,tenin rengi olan maviye... Masmavi duslere.. Mavi.. Mavi dus bahcelerine uyumak.. Ve uyanmak masmavi gokyuzune...
Bir
gece yarisi twitter ekranina dusen yanik bir sesle basladi hikaye. Bir
cocuk bir sarki okuyordu.. Sesiyle degil yuregi ile.. Yureginden
yukselen ezgilerini dinledim uzun saatler boyu.. Yazdim elbet bu guzel
yuregin ismini bir tweette.. Hemen ardindan takibe aldi beni.. Ilk
cumlesi; "Siz Dersimliler zorla kendinizi takibe aldirirsiniz ha"
oldu.. Sasirmistim elbet.. Konusmasinin samimiyeti karsisinda ne
diyecegimi bilemedim.. "Oyleyizdir" diyebildim.. Ardindan sohbetler
basladi.. Her seferinde bilmedigim bir cografyayi anlatiyordu bana..
Bazen guluyor,bazen huzunleniyordu.. Ama en cok maviyi seviyordu..
Ogrenmistim ozgurluk sevdalisi bir gokyuzu asigi oldugunu.. Bir de
Tanricasini elbette.. Dilinden dusurmedigi,yuzunun gulme sebebi,
gozlerinin dolma sebebi,ozlemin ve askin beden bulmus hali olan o guzel
kadini.. O vakit ikisini bir yesil vadide iki kelebek olarak dusledim..
Birbirilerinden ayri dusmustu bedenleri.. Lakin bu ayrilik ruhlarini
ayirmak yerine bir etmisti ikisini.. Tam bir ay boyunca o guzel yurekli,
guzel sesli cocugun sesinden, kelimelerinden kurdistan askini, insaliga
olan sevgisini ve elbette tanricasini dinledim.. Kimi zaman yeni
zelenda'da bir bahcede oturuyorduk.. Kimi zaman Kuba'da. Ama hep
gokyuzune bakiyorduk ve hep Devrimi dusluyorduk.. O anlatiyordu ben
dinliyordum.. Yuregimde bir yer ediyordu farkinda degildi.. Anlattigi
her hikaye beni hem ona hem kurdistan'a hem devrime asik ediyordu..
Benzemiyorduk birbirimize.. Baska cografyalara dogmus,baska hayatlar
yasamis ve baska yollar secmistik kendimize.. O kadar yabanciydik ki,
tek ortak yonumuz vardi "insan sevmek".. Buna ragmen her sohbet sonrasi
yillardir taniyormusum hissi kapliyordu icimi.. Sarilip boynuna "can"
diye sevesim geliyordu guzel yuzunu.. Oysa ben yuzunu sadece fotoğraflarda
gormustum.. Yine de kirpiklerinden opuyordum her gece konusmalarimiz
biterken.. Islak ya da uzak bakiyordu fotoğraflarda... Her gun gece
olmasini bekliyor hatta gunduzlerden nefret ediyordum.. Yildizlarla ya
da yildizsiz bir gokyuzune bakma hayali bekliyordu beni geceleri.. Ve
ben artik geceleri daha bir baska seviyordum.. Gelmedigi geceler
oluyordu elbet.. Yalnizlik onun ozgur kaldigi tek yeriydi.. Cok
ofkeleniyor mutlaka kavga etmek icin bir yol buluyordum.. Oysa onu
kirmak kendimi kirmak kadar acitiyordu canimi.. Ama ben ona bunlari
anlatamiyordum.. Kelimelerim lal kaliyordu yaninda.. Nutkum
tutuluyor,nefes alamiyor, o olmadigi geceler mehmet atli dinleyerek
agliyordum.. Oyle cok alismistimki, kendimi o olmadiginda tek basina ve
kimsediz hissediyordum.. Ama bunu da anlatamiyordum.. Yetmiyordu
cumleler.. Bir gun gokyuzune ona daha yakindan bir yerden bakmak
istedim.. Habersizdi... Birden bire almistim ucak biletimi.. Soyledim
elbet... Dayanamadim.. Ucaktan indigim andan itibaren aklimda,
gonlumde,gozyasimda hep o vardi.. Ve ilk gordugum an.. Eski Amed'de
Hasanpasa Haninda bir cafede oturdu karsima.. Ilk o zaman farkettim
gozlerinde binlerce yildiz varmiscasina parladigini gozlerinin..
Heyecandan kalbim duracakti sanirim.. O an olmekten korktum..
Konusmakta zorlaniyordum.. Oysa biliyordum hicbir kadina yer yoktu
dunyasinda.. Ve hicbir kadina o gozle bakmiyordu.. Ama ben asik oldugumu
dusundugum adama o an "asik" olmustum.. Saatlerce izledim.. O daha cok
konussun istedim hep... Yureginden yukselen ezgiler guzel agzindan
dokuldukce ben daha cok kopuyordum oldugum yerden.. Bambaska bir
yerdeydim sanki ve sadece ikimizden ibaretti dunya.. Siliniyordu her
sey.. Saat gec olmustu eve gitmesi gerekti.. Oysa ne sohbetine
doyabilmistim ne gozlerine. Daha cok kalsin istiyordum! Kalmadi.. Sabah
oldu yeniden.. Ve yine o sabahin aksaminda bulusmak icin sozlestik.. O
gun beni "hevsel" bahcelerine goturecekti.. Hic duymadigim bir yerdi..
Ne kadar guzel olabilirdi ki? Oysa konustugum herkes asikti bu
bahcelere.. Bulustuk.. Taksiye bindik. "Kirklardagina" dedi. Bir tepeye
ciktik.. Tepede bir cafeye girdik.. Taht seklinde yuksek tahtalardan
sark koseleri yapilmisti.. Oturup assagi dogru baktigimda "Bu nasil bir
guzelliktir!!!" diye gecirdim icimden. Alabildigince yesil bahceler,gun
batmak uzere Amed'de.. Ve yanimda gozlerine yildizlar asili adam.
Cennet tabirinin yeryuzu ayagiydi bulundugum yer... Ben cay soyledim o
bira.. Oylece izliyorduk uzaklari.. O alisikti hem ozlemlere hem
uzaklara bakmaya.. Bense yeni kesfediyordum uzaklari..
Konusuyor,gulusuyorduk.. Kaciriyordu gozlerini benden.. Bilmem neden hic bakmadi bana dogru duzgun.. Belki de sevdigim yonu bu idi.. Utangacligi.. Cocuk masumiyetiydi.. Kirlenmemis, kotuluk degmemis kelimeleri vardi.. Yan yana uzanip aramiza tanricasini alarak gokyuzune kaldirdik basimizi.. Gece olmustu Amed'de..Mavi degil lacivertti gokyuzu.. Ucumuz beraber oylece kaldik epey zaman.. Calan telefon uyandirdi bizi duslerimizden.. Yavasca dogrulup kalktik ayaga.. ''Hevsel'' bahcelerini ardimiza alarak yurumeye basladik.. Gercek dunyaya donme vaktiydi.. Ve sadece gece sahitti kurdugumuz duslere..Duslerimizi emanet edip gokyuzune ayrildik o guzel tepeden.. Simdi bu satirlari bir ucak koltugundan yaziyorum..Gokyuzune bakiyorum cok daha yakindan.. Kurdistan'dan istanbul'a donuyorum.. Ve hevsel bahcelerine fisildiyorum usulca ''Ben yokken iyi bakin gozlerinde yildizlar asili olan adama... Cocuk masumiyetini ve ozgurlugunu size emanet ediyorum..Ben o adami cok seviyorum'' Ben gidiyorum ama yuregimi yanina birakiyorum..
