Seni anlatmaya calismak ? Ne sacma..

Ne zor eylemdir sevdigin bir insani anlatmak.. Kendine sigdiramadigini kelimelere sigdirmaya calismak.. Bildigim butun dillerin butun kelimeleri senin karsinda caresiz.. Hicbir kelime seni tamamlamiyor.. Eksik ve yarim kaliyorsun.. Yüreğin bir dili var.. O dil yaziya dokulemiyor.. Yurekten sevebiliyor ama yureginden geceni yazamiyor iste insan..! Sana yazilmamis kelimelerle seslenmek istiyorum ben.. Kimsenin bilmedigi ve duymadigi bir dille sevmek seni.. Bir baskasina soylenmemis cumleler kurmak istiyorum.. Hic soylenmemis sarkilar armagan etmek istiyorum sana.. Kimsenin kimseyi dusunerek kurmadigi hayallere ortak etmek seni.. Sana siirler okumak hic yazilmamis.. Hic yagmamis bir yagmurun altinda islanmak seninle.. Hic ayak basilmamis yeryuzunde herhangi bir yerde sana varmak.. Yazıyorum ama olmuyor.. Hicbiri bir sen etmiyor..! Artik kendimi yitirmek istiyorum.. Teninde, ellerinde, kelimelerinde, yildizli gözlerinde...

Rojova & Lazkiye...

Bana "insan" kal diyen annem.. 2 haftadan  uzun zamandir suren katliama sessiz kaldi insanlar..  Rojava agliyor annem.. Cocuklar oluyor.. Cem'in yasindalar anne.. Simdi onlarca Cem olduruyorlar.. Ve insanlar susmaya devam ediyor.. Izliyorlar uzaktan.. Oldurulenler "onlar" olmadikca anlayamiyorlar acinin tarifini.. Oysa sen beni "katliamin kime yapildiginin onemi yok,olen insan oldukca" demistin.. Sivas katliami sonrasiydi.. Ben hic unutmadim anne.. "Insan" yanimla herkese aglamayi ogrendim.. Bu insanlar neden suskun peki anne? Bu sabah Lazkiye'ye saldirmaya basladi katillerimiz.. Simdi kac cocuk annesiz ve babasiz kalacak? Kac anne ve baba evlatsiz? Kim konusacak o zaman anne? Kim aglayacak hic gormedigi cografyada ki insanlara? Bize sadece biz mi aglayacagiz? Ve hep biz mi vurulup dusecegiz? Kaldiramiyorum anne.. Cem'e canim kardesime aglamistik oldugunde.. Bir suru kisi aglamistik.. Simdi ismi belki Cem olmayan ama onun yaslarinda olan cocuklar oluyor.. Kimse konusmuyor annem.. Sagir sessizlikleri var.. Kan damliyor yazdiklarimdan anne.. Nefes alamiyorum.. Kendi acilarimda boguluyorum.. Yeter anne yeter! Herkes duysun "Ben artik biz hic olmeyelim" istiyorum..! Her olumde bin kez oluyorum.. Insan olmaktan utaniyorum.. Affet annem affet ben artik "insanliga" inanmiyorum..

Mavi

Mavi bir dus gordum bu gece.. Cok guzel bir cocuk girdi dusume.. Yuzu aydinlik, yuregi katiksiz sevmeye musait.. Bir cocuk girdi dusume yuzunde mavi bir gulumseme.. Bakislarinda masumiyet, bakislarinda teslimiyet.. Bir cocuk ki anlatilmaz baska bir renk ile.. Bir cocuk boyadi butun dunyami "mavi" renk ile.. Hosgeldin cocuk.. Hosluk getirdin yuregime...  Herbiji.. 

Hevsel..

Zamanidir simdi hevsel bahcesi gercekliginin.. Kirlenmis yalanlarda kaybettigim duslerime inat.. Zamanidir simdi butun ciplakligi ile gercekleri yazabilmenin...

Maviye uyumak..

Bu gece maviye uyumak istiyorum.. Bilmedigim maviye.. Sevginin,atesin,kadinin,erkegin,tenin rengi olan maviye... Masmavi duslere.. Mavi.. Mavi dus bahcelerine uyumak.. Ve uyanmak masmavi gokyuzune...  

İstanbul'dan Hevsel Bahcelerine..

Bir gece yarisi  twitter ekranina dusen yanik bir sesle basladi hikaye. Bir cocuk bir sarki okuyordu.. Sesiyle degil yuregi ile.. Yureginden yukselen ezgilerini dinledim uzun saatler boyu.. Yazdim elbet bu guzel yuregin ismini bir tweette.. Hemen ardindan takibe aldi beni.. Ilk cumlesi;  "Siz Dersimliler zorla kendinizi takibe aldirirsiniz ha" oldu..  Sasirmistim elbet.. Konusmasinin samimiyeti karsisinda ne diyecegimi bilemedim.. "Oyleyizdir" diyebildim.. Ardindan sohbetler basladi.. Her seferinde bilmedigim bir cografyayi anlatiyordu bana.. Bazen guluyor,bazen huzunleniyordu.. Ama en cok maviyi seviyordu.. Ogrenmistim ozgurluk sevdalisi bir gokyuzu asigi oldugunu.. Bir de Tanricasini elbette.. Dilinden dusurmedigi,yuzunun gulme sebebi, gozlerinin dolma sebebi,ozlemin ve askin beden bulmus hali olan o guzel kadini.. O vakit ikisini bir yesil vadide iki kelebek olarak dusledim.. Birbirilerinden ayri dusmustu bedenleri.. Lakin bu ayrilik ruhlarini ayirmak yerine bir etmisti ikisini.. Tam bir ay boyunca o guzel yurekli, guzel sesli cocugun sesinden, kelimelerinden kurdistan askini, insaliga olan sevgisini ve elbette tanricasini dinledim.. Kimi zaman yeni zelenda'da bir bahcede oturuyorduk.. Kimi zaman Kuba'da. Ama hep gokyuzune bakiyorduk ve hep Devrimi dusluyorduk.. O anlatiyordu ben dinliyordum.. Yuregimde bir yer ediyordu farkinda degildi.. Anlattigi her hikaye beni hem ona hem kurdistan'a hem devrime asik ediyordu.. Benzemiyorduk birbirimize.. Baska cografyalara dogmus,baska hayatlar yasamis ve baska yollar secmistik kendimize.. O kadar yabanciydik ki, tek ortak yonumuz vardi  "insan sevmek".. Buna ragmen her sohbet sonrasi yillardir taniyormusum hissi kapliyordu icimi.. Sarilip boynuna "can" diye sevesim geliyordu guzel yuzunu.. Oysa ben yuzunu sadece fotoğraflarda gormustum.. Yine de kirpiklerinden opuyordum her gece konusmalarimiz biterken.. Islak ya da uzak bakiyordu fotoğraflarda... Her gun gece olmasini bekliyor hatta gunduzlerden nefret ediyordum.. Yildizlarla ya da yildizsiz bir gokyuzune bakma hayali bekliyordu beni geceleri.. Ve ben artik geceleri daha bir baska seviyordum.. Gelmedigi geceler oluyordu elbet.. Yalnizlik onun ozgur kaldigi tek yeriydi.. Cok ofkeleniyor mutlaka kavga etmek icin bir yol buluyordum.. Oysa onu kirmak kendimi kirmak kadar acitiyordu canimi.. Ama ben ona bunlari anlatamiyordum.. Kelimelerim lal kaliyordu yaninda.. Nutkum tutuluyor,nefes alamiyor, o olmadigi geceler mehmet atli dinleyerek agliyordum.. Oyle cok alismistimki, kendimi o olmadiginda tek basina ve kimsediz hissediyordum..  Ama bunu da anlatamiyordum.. Yetmiyordu cumleler.. Bir gun gokyuzune ona daha yakindan bir yerden bakmak istedim.. Habersizdi... Birden bire almistim ucak biletimi.. Soyledim elbet... Dayanamadim.. Ucaktan indigim andan itibaren aklimda, gonlumde,gozyasimda hep o vardi.. Ve ilk gordugum an.. Eski Amed'de Hasanpasa Haninda bir cafede oturdu karsima.. Ilk o zaman farkettim gozlerinde binlerce yildiz varmiscasina parladigini gozlerinin..  Heyecandan kalbim duracakti sanirim..  O an olmekten korktum.. Konusmakta zorlaniyordum.. Oysa biliyordum hicbir kadina yer yoktu dunyasinda.. Ve hicbir kadina o gozle bakmiyordu.. Ama ben asik oldugumu dusundugum adama o an "asik" olmustum.. Saatlerce izledim.. O daha cok konussun istedim hep... Yureginden yukselen ezgiler guzel agzindan dokuldukce ben daha cok kopuyordum oldugum yerden.. Bambaska bir yerdeydim sanki ve sadece ikimizden ibaretti dunya.. Siliniyordu her sey.. Saat gec olmustu eve gitmesi gerekti.. Oysa ne sohbetine doyabilmistim ne gozlerine. Daha cok kalsin istiyordum! Kalmadi.. Sabah oldu yeniden.. Ve yine o sabahin aksaminda bulusmak icin sozlestik.. O gun beni "hevsel" bahcelerine goturecekti.. Hic duymadigim bir yerdi.. Ne kadar guzel olabilirdi ki? Oysa konustugum herkes asikti bu bahcelere.. Bulustuk.. Taksiye bindik.  "Kirklardagina" dedi. Bir tepeye ciktik.. Tepede bir cafeye girdik.. Taht seklinde yuksek tahtalardan sark koseleri yapilmisti.. Oturup assagi dogru baktigimda "Bu nasil bir guzelliktir!!!"  diye gecirdim icimden. Alabildigince yesil bahceler,gun batmak uzere Amed'de.. Ve yanimda gozlerine yildizlar asili adam. Cennet tabirinin yeryuzu ayagiydi bulundugum yer... Ben cay soyledim o bira.. Oylece izliyorduk uzaklari.. O alisikti hem ozlemlere hem uzaklara bakmaya.. Bense yeni kesfediyordum uzaklari.. Konusuyor,gulusuyorduk.. Kaciriyordu gozlerini  benden.. Bilmem neden hic bakmadi bana dogru duzgun.. Belki de sevdigim yonu bu idi.. Utangacligi.. Cocuk masumiyetiydi.. Kirlenmemis, kotuluk degmemis kelimeleri vardi.. Yan yana uzanip  aramiza tanricasini alarak gokyuzune kaldirdik basimizi.. Gece olmustu Amed'de..Mavi degil lacivertti gokyuzu.. Ucumuz beraber oylece kaldik epey zaman.. Calan telefon uyandirdi bizi duslerimizden.. Yavasca dogrulup kalktik ayaga.. ''Hevsel'' bahcelerini ardimiza alarak yurumeye basladik.. Gercek dunyaya donme vaktiydi.. Ve sadece gece sahitti kurdugumuz duslere..Duslerimizi emanet edip gokyuzune ayrildik o guzel tepeden.. Simdi bu satirlari bir ucak koltugundan yaziyorum..Gokyuzune bakiyorum cok daha yakindan.. Kurdistan'dan istanbul'a donuyorum.. Ve hevsel bahcelerine fisildiyorum usulca ''Ben yokken iyi bakin gozlerinde yildizlar asili olan adama... Cocuk masumiyetini ve ozgurlugunu size emanet ediyorum..Ben o adami cok seviyorum'' Ben gidiyorum ama yuregimi yanina birakiyorum.. 

 

Adsiz..

Bu nasil bir yalnizliksa. Tat vermiyor ne cay ne sigara.. Dinmez bu sanci sokulup yanina doldurmadikca icimi kokunla.. Ya da serce misali siginmadikca avuclarina.. Nasil bir yalnizliksa mutlu oluyorum yalanlarla.. Tikali kulaklarim dogrulara. Aciticak canimi bu yalanlar bir yerde.. Bir yerde vazgecicem  kendimden bile.. Hepsini biliyorum.. Yine de engel olmuyorun kendime..Kactikca ya sana ya yalnizliga dusuyorum.. Nasil bir yalnizliksa tat vermiyor sensizken istanbul bile..  Nasil bir yalnizliksa okuyor canima.! Yine de yuruyorum ustune..! Nasil bir yalnizliksa nefes alamiyorum yoklugunda..!!